четверг, 9 апреля 2009 г.

Посухи понздаҳум

Як ё ду хонандагони Интернет эрод гирифта буданд, ки вақте барои Тоҷикистон масъалаи муҳимтарин иқтисод яъне нон аст, устод Адаш Истад аз фалак гап мезананд.

Акнун расидам сари он масъала, ки намоди шеру хуршедӣ на танҳо ба иқтисоди кашвар, балки ба тамоми ҳаёти миллат, тақдири он, ҳалли мушкилоти асосии он чӣ алоқае дорад.

Аз ин пеш таъкид карда будам, ки намодҳо номаҳои ниёгони мо ба оянда, яъне ба мост ва кашфи маъноҳоии нақшҳои мармузе, ки онҳо вогузоштаанд, осон низ нест.

Боре дар бораи маъноҳои намодҳои замони меҳрпарастӣ, ки дар деворҳои ёдгориҳои меъморӣ зиёданд, баҳс доштем ва як дўстам гуфт: медонед, ки свастика чӣ маъно дорад?
Ман гуфтам: Шоир Мўҳтарам Ҳотам дар ҳафтаномаи «Адабиёт ва санъат» табақаи дар барин як мақолаи калон оиди маъноҳои свастика навишта буд.
- Аммо медонед, ки маънои асосии он чист?
- Маънои асосиаш, чунон ки дар китобҳо хондаам офтоб аст, - гуфтам ман, - вале фашистон онро бадном карданд.
- Маънои асосии свастика «Ман ба ту хушбахти мехоҳам» аст, - гуфт он дўстам.
Ман ба ў этироз накардам. Эҳтимол маънои асосии свастика ҳамин будагист.

Дар он замоне, ки свастикаро эҷод карданд, хат эҷод нашуда буд, ки нависанд: свастика фалон маъно дорад.

Ба монанди ин он замоне, ки намоди шеру хуршедиро эҷод карданд, замони оини митроӣ буд, шаш-ҳафт ҳазор сол пеш аз қарни мо буд, ниёгони мо хат надоштанд. Ва замоне ки соҳиби хат гардиданду маъноҳои рамзиро медонистанд, чизе нанавиштанд, эҳтимол ба он мақсад, ки калла доред, фикр кунед ва худатон ёбед.

Ва як шери фалакро болои шери фалаки дигар гузоштанд. Яъне манбаи энержӣ болои манбаи энержӣ.

Оё ниёгони мо гуфтанианд, ки килиди бахти ту дар ин ҷост? Оё ин ишора ба он нест, ки масоили иқтисодии Тоҷикистон танҳо ба як намуди манбаи энержӣ – неругоҳҳои барқии обӣ ҳал намешавад?

Оё намоди шеру хуршедӣ моро ба ривожи энергетикаи алтернативӣ – сохтмони густардаи неругоҳҳои барқии офтобӣ ҳидоят намекунад?

Алоқаи инсон ба намодҳои асотирӣ дар ҳама давру замон на бо роҳи ақл, балки бо роҳи савқи табиӣ ва гувоҳии дил будааст.

Дили ман бошад, гувоҳӣ медиҳад, ки дар намоди шеру хуршедӣ калиди бахти миллат нуҳуфтааст.

Агар шумо намоди шеру хуршедиро дигар хел тафсир мекунед, марҳамат, ин гўй ва ин майдон!

Комментариев нет: