Мўҳтарам Афшини Истаравшани!
Аввал ташаккур ба Шумо ва дигар касоне, ки ба торномаи «Герби шердор» таваччўҳ пайдо кардаанд ва оиди мақолаҳои он фикри худро менависанд. Фақат илтимоси камина ин аст, ки агар нисбати ягон ҳукумат ё сарвари он эътирози сахте кардан хоҳед, аз торномаи «Герби шердор» истифода нашавад. Мавқеи Герби шердор» маслиҳат аст, на танқиди ягон ҳукумат. Раванди асосии он фарҳангиву маърифатист, на сиёси.
Суннати асосии Наврўз магар дастурхон аст? гуфта суол гузоштанатон чон дорад. Инро суннати асоси нею вижаги метавон номид. Ман ҳам бар он ақидаам, ки ҳафтсину ҳафтшин одатҳои дертар дар замони исломикунони изофашуда аст. Дарҳақиқат бо ҳафтсину ҳафтшин сари мардумро гаранг накарда рўирост гуфтан лозим, ки дар асл ҳафт хел меваи хушку тар рўи дастурхони Наврўзи мегузоштанд, зеро дар ин фасл организми инсон ба анвои витаминҳо эҳтиёчи сахте пайдо мекунад. Ҳамин фикрро Салими Аюбзод дар барномаи «Озоди» таъкид кардани шуд, аммо ҳамсўҳбатонаш эътиборе надоданд.
Яъне аз хўрдани ғизоҳои Наврўзи мақсади асоси нерўи тоза бахшидан ба организми инсон мебошад.
Агар дар ёд дошта бошед, дар таҳияи ҳафтшин шамъу шонаро низ рўи дастурхон мегузоштанд ва ё дар мақолаҳо ном мебурданд. Инҳо ба ғизоҳои Наврўзи чи алоқае доранд? На танҳо кормандони «Озоди», балки бисёре аз рўшанфикрон оиди чанбаҳои демократии Наврўз кам андеша мекунанд.
Наврўз дар тўли ҳазорсолаҳо шакл гирифтааст ва дар он пайдо гардидани унсурҳои нолозим аз эҳтимол дур нест.
Ман ҳам мисли шумо мушоҳида кардам, ки иштироки сарвари давлат дар маъракаҳои Наврўзи хеле фаъолона буд, ки ин чиҳат чашнро ба чашни истиқлол ва идҳои дигари расми монанд кард. Ман ба он фикри шумо мувофиқам, ки мехоҳед чашни Наврўз намоиши театри набошад, дар асл бошад. Аммо ин фикри шуморо тарафи муқобил қабул накарда метавонад бигўяд: Магар тамоми зиндагии мо худ як театр нест?
Бубинед, ки онҳо ҳақ мебароянд. Зеро бисёр касон мувофиқ ба салоҳияти худ вазифа надоранд, мисли ҳунарпешаҳо нақш мебозанд. Мана он калимаи имитатсия, ки шумо ба кор бурдаед, чи қадар решаҳои зиёд дар худи зиндаги дорад. Чомеъа идҳоро низ тибқи мафкурааш тағйир медиҳад. Дар зиндаги сохтакори зиёд бошад, он ба чашнҳо бетаъсир намемонад. Ва чашни Наврўз истисно нест.
Бовар дарам маънои асосии иди Наврўз ҳамбастагии инсону табиат дигар нахоҳад шуд. Инсон низ дар ин айём на танҳо нерўи тоза бигираду либоси нав ба бар кунад, балки бояд аз андешаҳои кўҳна халос шавад. Албатта хеле касон чунин рафтор мекунанд, агар чанги бошанд ошти мешаванд. Яъне аз дилҳо берун афкандани кинаву кудурат мақсади асосист. Дар ин раванд авфи умум эълон кардани сарвари давлат ба маъною мазмуни олии чашни Наврўз мувофиқат мекунад. Дар тўли асрҳои зиёд бисёр воқеъ шудааст, ки сабаби ғайридини буданаш бикўшанд Наврўзро чашни нодаркор эълон кунанд, аммо ба мақсад нарасидаанд. Ба фикрам, кўшишҳои давлати кардани он низ бенатича анчом хоҳад ёфт.
Ин чашн доимо соф мардуми буду ҳамин тавр хоҳад монд.
Камина навишта буд, ки самарқандиён сад сол пеш Наврўзро дар канори рўди Обираҳмат берун аз шаҳр чашн мегирифтанд. Яъне чашни Наврўз дар оғўши табиати фусункор мегузашт. Бовар дорам, ки рўзе мардуми точик рукнҳои асосии Наврўзро барқарор хоҳад кард.
Чанд сол боз Наврўз дар Ўзбекистон ба шакли сайри мардуми мегузарад. Яъне барои ба асли худ баргардондани он қадами калоне гузошта шудааст. Бовар дорам, ки қадами дигар низ гузошта хоҳад шуд ва онро рўзе дар оғўши табиат хоҳанд бурд. Азбаски барои гузаронидани чашнҳо аз қадимзамон сохта ба ихтиёри мардум гузоштани хиёбону булвару чорбоғҳо анъана будааст, имрўз дар ин торнома оиди чорбоғҳои темури мақолае ба нашр мерасад.
Комментариев нет:
Отправить комментарий